مـنگـنـز

منگنز

منگنز فلزی است که به طور گسترده ای در بافت های بدن گیاهان و حیوانات وجود دارد. این فلز یک مادة معدنی کمیاب نامیده میشود زیرا به مقدار بسیار کم در بدن انسان یافت میشود. بدن ما تقریباً حدود 20 میلی گرم منگنز، به طور عمده در استخوان ها، ذخیره دارد. منگنز در تشکیل بافت همبند چربی و کلسترول، استخوان،‌عوامل انعقاد خون و پروتئین نقش دارد. این ماده همچنین برای عملکرد طبیعی مغز ضروری است. منگنز جزئی از ترکیب منگنز سوپر اکسید دیسموآت (MnSaD) است. این ترکیب یک ضد اکسیدان است که بدن را از مواد سمی حفظ می کند. به دست آوردن مقدار کافی منگنز از رژیم غذایی، کار ساده ای است.

موارد استفاده

بیماریهای زیر به وسیله مصرف منگنز بهبود می یابد. * دیابت. افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با اشخاص سالم به طور قابل ملاحظه ای منگنز کمتری دارند. منگنز سطح قند خون را در افراد دیابتی کاهش می دهد. * روماتیسم مفصلی. افراد مبتلا به روماتیسم مفصلی (التهاب مفاصل) سطح پایینی از MnSaD دارند (این ماده از آسیب مفاصل در حین التهاب جلوگیری می کند) مکمل های منگنز فعالیت MnSaD را افزایش می دهند.
* صرع. یک مطالعه مهم در اوایل سال 1960 نشان داده است موش هایی که دچار کمبود منگنز بوده اند بیشتر مستعد ابتلا به تشنج هستند و نوار مغزی آنها (EEG) حاوی فعالیتهای تشنجی است.

* اسکیزوفرنی. افراد اسکیزوفرن به مکمل های منگنز به خوبی پاسخ می دهند.

* پوکی استخوان. از دست رفتن تودة استخوانی بعد از یائسگی به سرعت شروع می شود و می تواند منجر به پوکی استخوان (نازک و شکننده شدن) گردد. منگنز و دیگر عناصر کمیاب استحکام استخوان را در زنان بعد از یائسگی افزایش می دهند.

* بیمایهای دیگر. منگنز همچنین در دمان تصلب شرایین (سخت شدن دیوارة عروق)، کلسترول بالای خون، سرگیجه و کاهش شنوایی مؤثر و مفید است.

منابع غذایی

* آجیل (مخصوصاً گرد و بادام)

* سبوس گندم و همة غلات

* حبوبات تغییر نیافته

* برگ سبزیجات

* کبد

* کلیه

* بادام زمینی، لوبیا (از خانوادة نیامداران)

* میوه های خشک

غلات به عمل ا,ده (تغییر یافته)، گوشت و محصولات خشک دارای میزان خیلی کمی از منگنز هستند. غذاهای تغییر شکل نیافته نظیر نان غلات و حبوبات دارای میزان زیادی منگنز هستند.

اشکال دیگر

منگنز به اشکال مختلفی در دسترس است: نمک (سولفات و گلوکونات) کلوئید، آسپارات، پیکولینات، فومارات، سوکسینات و آمینواسید کلات). این ماده به صورت قرص یا کپسول معمولاً به همراه سایر ویتامین ها و موادمعدنی قابل دسترسی است.

نحوه مصرف

در مورد منگنز مقدار مجاز توصیه شده در رژیم غذایی (RDA) وجود ندارد. رژیم توصیه شده براساس جذب از طریق رژیم تیپیک است و مقداری است که از بروز نشانه های کمبود منگنز جلوگیری کند.

متوسط جذب منگنز 2 تا 9 میلی گرم در روز است. در بعضی موارد افراد به میزان بیشتری (10 میلی گرم در روز) منگنز نیاز دارند.

میزان کافی و مطمئن مصرف روزانة منگنز 2 تا 5 میلی گرم برای بزرگسالان. 1 تا 3 میلی گرم برای بچه ها و نوجوانان و 0/3 تا 1 میلی گرم برای شیرخواران است.

موارد احتیاط

جذب بیش از حد منگنز می تواند منجر به تولید اثرات سمی شود. شما نباید به طور مرتب، بیش از حد مطمئن و کافی (که در بالا توضیح داده شد) مصرف منگنز داشته باشید.
تداخل های احتمالی

کلسیم، مس، آهن، منیزیوم و روی بر سر جذب در رودة کوچک با منگنز رقابت می کنند. جذب بیش از حد هر کدام از اینها می تواند باعث کاهش جذب بقیه شود. مصرف بیش از حد منگنز می تواند باعث کم خونی فقر آهن شود.