دکسترین و ارزش تغذیه ای آن

یکی از پلی ساکاریدهایی است که از نظر تغذیه اهمیت فراوانی دارد. دکسترین نسبتا محلول است و از تجزیه نشاسته در مراحل اولیه هضم به دست مس آید سپس زنجیره های طولانی گلوکز به زنجیره های کوتاه تر شکسته می شود و واحدهای مالتوز از آن جدا می گردد این عمل ممکن است توسط آنزیم انجام گیرد. در هضم نیز چنین است. در اثر خشک کردن نشاسته با استفاده از گرما مانند برشته کردن نان و قهوه ای شدن آرد نیز همین اتفاق روی می دهد. در هر حال این دکسترین شیرین تر و محلول تر از نشاسته اولیه است.

معمولا برای تغذیه نوزادان از دکسترومالتوز (محصول آبکافت نشاسته) استفاده می شود زیرا به آسانی تخمیر نمی گردد و از تشکیل دلمه سنگین در معده اطفال جلوگیری می کند.

سلولز از چندین واحد گلوکز به هم چسبیده تشکیل شده است که نحوه اتصال واحدهای گلوکز در آن تا حدودی با نشاسته تفاوت دارد. این کربوهیدرات که یکی از ترکیبات مهم رژیم غذایی است تقریبا 50% کل کربن سبلزیها را تشکیل می دهد. همچنین یکی از فراوان ترین ترکیبات عالی جهان است. سلولز چهارچوب ساختمانی بافت گیاهی را تشکیل می دهد. بدن انسان فاقد آنزیم لزم برای تجزیه سلولز و تبدیل آن به مونو ساکاریدها است. این ماده غیر قابل هضم ، غذا را حجیم می کند در نتیجه باعث افزایش حرکات روده ای می گردد . بنابراین برای تحریک حرکات عادی روده و دفع مواد زاید هر روز برای هر کیلوگرم وزن بدن حداقل 100 میلی گرم فیبر مورد نیاز است (تقریبا 6 گرم در روز برای یک نفر).

اگر مقدار زیادی سلولز در غذا باشد ممکن است به علت افزایش سرعت عبور مواد غذایی از لوله گوارش، منجر به کاهش جذب بعضی مواد مغذی گردد. از طرف دیگر شواهد دیگری نشان می دهد که کاهش سلولز در تغذیه، با افزایش بیماری روده ای مانند اختلال در دستگاه گوارش و ایجاد کیسه های فرعی در روده ها و سرطامن کولون ارتباط دارد. متیل سلولز یک محصول صنعتی است و در بازار تجارت برای تهیه محصولات کم کالری بکار می رود و با ان غذاهای شبیه به مایونز ، بیسکوئیت و شکلات تهیه می شود و تولید انرژی نمی کند. نشخوار کنندگان به دلیل داشتن یک سیستم انزیمی میکروبی، بر خلاف انسانها می توانند سلولز را تجزیه، تخمیر و هضم کنند. از این رو می توانند در علفزارها زندگی کنند.

مواد حاصل از تخمیر عبارتند از :

 اسیدهای چرب با زنجیر کوتاه انرژی زا و گاز متان.