جانشنی های قند

اقداماتی به عمل آمده است تا ارزش کالریکی غذاها را بدون از دست دادن طعم و مزه خوب آنها کاهش دهند . به همین جهت از شیرین کننده های غیر غذایی استفاده شده است . ساخارین در سال 1879 کشف شد و تنها شیرین کننده صنعتی است که استفاده از آن توسط خواروبار و دارو به تصویب رسیده است (مصرف آن تا 1 گرم ) ولی چون ساخارین بدمزه است ،نمی توان آن را به مقدار زیاد  یا در طبخ مواد غذایی بکار برد .

سیکلاماتهای سدیم و کلسیم که در سال 1937 کشف شدند ، بسیار پر مصرف بودند (حدود 6 میلیون کیلو سیکلامات در سال 1967 مصرف شد) در سال 1967 مصرف آنها ممنوع شد و امروز می دانیم که سیکلاماتها از بدن دفع نمی شوند بلکه به سیکلوهگزامین ها تبدیل می شوند که علاوه براینکه سرطان زا هستند ممکن است به کروموزوم ها نیز آسیب برسانند. این دو محصول از فهرست مواد بی خطر ( GRAS ) خارج شده اند.

پس از ممنوعیت مصرف سیکلاماتهای سدیم و کلسیم که به ترتیب 10 و 100 برابر شیرین تر از قند می باشند " آسپارتام " بعنوان یک جانشین بی خطر مطرح شد آسپارتام یک دی پپتید اسید آسپاراتیک و فنیل آلانین است.

این دو آمینو اسیدف 160 برابر شیرین تر از قند مکی باشند ولی بی خطر بودن انها تحت بررسی است. ترپتوفان ، 30 برابر شیرین تر از سوکروز است. گزیل تول که یک قند 5 کربنی است بعنوان یک ماده شیرین کننده در اکثر رژیم های غذایی استفاده شده است. ولی این قند مقداری کالری تولید می کند که 49 تا 95 درصد ان جذب می شود.  از پوست پرتقال و گریپ فروت، 3 مده شیمیایی مختلف استخراج شده است که متعلق به گروهی از مواد به نام بیو فلاونوئید ها است و بعنوان شیرین کننده هایی که کالری تولید نمی کنند شناخته شده اند.