"پیشگیری بهتر از درمان است" این جمله را بارهای بار شنیدهایم اما عملا چقدر به این مهم توجه داریم. امروز زندگی ماشینی و نپرداختن به فعالیت بدنی مشکلات فراوانی را برای جامعه ایجاد کرده است. دیابت، مشکلات قلبی و عروقی، ناهنجاریهای حرکتی و... از جمله عوارض ورزش نکردن است. در حالی که میتوان با پرداختن به ورزش از این بیماریها پیشگیری کرد، چه دلایلی وجود دارد که ما ایرانیها علاقه چندانی به ورزش کردن نداریم.
نتایج یک تحقیق نشان داد که ایرانیها 24 هزار و 442 میلیارد تومان برای درمان بیماریهای خود هزینه میکنند در حالی که تنها 65 میلیارد تومان به ورزش اختصاص میدهند.
یکی از شاخصهای مهم موفقیت و توسعه یافتگی یک کشور، داشتن جامعهای سالم است. امروزه به دلیل افزایش آگاهی مردم از بهداشت ، سلامتی و کوتاه شدن زمان کار در بیشتر کشورهای توسعه یافته، ورزش اهمیت بیشتری پیدا کرده است و به عنوان یکی از مهمترین عوامل افزایش سلامتی و کاهش هزینههای درمان، موجب توسعه برنامههای ملی و افزایش نسبت جمعیت و نیروی کار شده که فرد و دولت از آن بهره میبرند.
دولت استرالیا به دلیل مشارکت تنها 10 درصد از جامعه بزرگسالان این کشور در تمرینهای ملایم و اثربخش، سالانه 600 میلیون دلار از بودجه بهداشت و درمان کشور را ذخیره میکند. در کشور نیوزیلند نیز به دلیل مشارکت 15 تا 22 درصد از بزرگسالان در برنامههای فعالیت جسمانی، سالانه 163 میلیون دلار از هزینههای درمانی این کشور کاسته میشود.
از سوی دیگر افزایش سلامتی روحی و جسمی افراد در نتیجه ورزش، موجب کاهش غیبت، افزایش عملکرد و بهرهوری کارکنان شده که این امر خود بر اقتصاد کشور تاثیر مثبت میگذارد.
تحقیقات حاکی است کارکنانی که در برنامههای ورزشی شرکت میکنند20 تا 50 درصد کمتر از سایرین، از محل کار خود غیبت میکنند. دولت کانادا هم با بررسی افزایش 25 درصدی شرکت کارکنان در فعالیتهای جسمانی، میزان تاثیر عملکرد کارکنان را در اقتصاد کشور 25/0 تا 5/1 درصد افزایش اعلام کرده است.
از سوی دیگرکانادا تحقیقات گستردهای را بر ارزیابی تاثیرات غیر مستقیم ورزش نیز انجام داده است. براساس مدارک موجود کلیه هزینههای درمانی مستقیم مانند هزینههای دارو، پزشک، بیمارستان و آزمایش در سال 1993 معادل 44 میلیارد دلار برآورده شده است، که چنانچه هزینههای درمانی غیر مستقیم مانند ناتوانیهایی که در کوتاه مدت یا طولانی مدت عارض میشود به آن اضافه شود، این مبلغ افزون بر 129 میلیارد دلار شده که حدود 21 درصد GDP است.
همچنین هزینههای ورزشی خانوار ایرانی در سال 1380 معادل 651 میلیارد ریال است که تنها 17/0 درصد کل هزینه خانوار و 09/0 درصد GDP کشور را به خود اختصاص میدهد. بیشترین هزینه فراگیری ورزشهای مختلف (13/14 درصد) است.
سرانه ورزش هر خانوار و فرد ایرانی در سال 1380 به ترتیب برابر با 44793 ریال و 10029 ریال برآورد شد ، این در حالی است که هزینههای درمانی خانوار در سال مزبور 24428 میلیارد ریال بوده که 52/7 درصد از کل هزینه خانوار و 30/3 درصد GDP کشور را تشکیل میدهد و حدود 5/37 برابر هزینههای ورزشی خانوار است. بیشترین هزینههای درمانی خانوار به ترتیب مربوط به سایر هزینههای بهداشتی و درمانی (12/34 درصد)، هزینه خدمات پزشکی (48/30 درصد) و هزینههای بیمههای درمانی (35/17 درصد) است. سرانه درمانی هر خانوار و فرد ایرانی در این سال به ترتیب 1680821 و 395006 ریال است. همچنین ارتباط معناداری بین کاهش هزینههای ورزشی با افزایش هزینههای درمانی خانوار مشاهده شد.
از آنجا که میزان هزینههای ورزشی خانوار با میزان رواج ورزش در هر کشوری متناسب است و هر شرکت کننده یک خریدار محسوب میشود، بنابراین میزان هزینههای ورزشی خانوار با مشارکت مردم در ورزش ارتباط مستقیم دارد. به عنوان مثال میزان هزینه ورزشی خانوار استرالیایی، انگلیسی و اسکاتلندی در سال 1995 به ترتیب 6/1، 24/2 و 75/2 درصد کل هزینه خانوار این کشورها گزارش شده است.
طبق مطالعات صورت گرفته، میزان مشارکت ورزشی در کشورهای توسعه یافته بیش از 60 درصد است به عنوان مثال در برخی از کشورها مانند آلمان، فرانسه، سوئیس و کانادا به ترتیب بیش از 69، 9/73، 74 و 78 درصد جمعیت بالای 15 سال در فعالیتهای ورزشی شرکت میکنند.
تحقیقات انجام شده نشان میدهد مشارکت مردم در ورزش و در نهایت میزان هزینههای ورزشی خانوار با میانگین درآمد یک کشور همخوانی دارد به عنوان مثال کشورهایی که دارای درآمد متوسط به بالا هستند دارای سرانه ورزشی 100 تا 300 دلار هستند. این در حالی است که در ایران تنها 7/31 درصد جمعیت بالای 6 سال در فعالیتهای ورزشی مشارکت دارند و این امر موجب کاهش هزینههای ورزشی و به تبع آن افزایش هزینههای درمانی خانوار شده تا جایی که هزینههای درمانی 5/37 برابر هزینههای ورزشی است.
هزینههای درمانی خانوار کشور 30/3 درصد GDP را به خود اختصاص میدهند و چنانچه هزینههای درمانی غیر مستقیم مانند ناتوانیهایی که در کوتاه مدت یا طولانی مدت عارض میشود و به نیروی کار کشور، عملکرد و بهرهوری آنان و در کل به اقتصاد مملکت ضرر میرساند به آن اضافه گردد، این میزان بسیار بیشتر و خطرات آن ملموستر میگردد.
منبع: ایسنا