بررسی آسیبهای ورزشی درمعلولین (2)

آسیبهای استخوانی پنجمین میزان شیوع را در تحقیق حاضر داشته‌اند زیرا معلولیت دائمی، به سبب کاهش فعالیتهای حرکتی ، همراه با درجاتی از تضعیف بافت استخوانی می‌باشد. فشار شدید و مکرر، افتادن از ویلچر، برخورد با حریف و ویلچر حریف، می‌تواند منجربه شکستگی شود اما به علت استحکام ویژه این بافت این عارضه به ندرت اتفاق می‌افتد و به این دلیل در بیشتر پژوهشها کمترین میزان بروز را داشته است. برای جلوگیری از تضعیف بافت استخوانی، استفاده از فعالیتها و مواد غذایی مناسب توصیه می‌شود تا احتمال این آسیب دیدگی در برخوردها کاهش یابد.

میزان شیوع آسیبها از نظر محل و موضع آسیبها با توجه به ناحیه آناتومیکی آسیب، به ترتیب از بیشترین به کمترین عبارت از آسیبهای اندام فوقانی (‌24/47 درصد)، آسیبهای اندام تحتانی (‌98/29 درصد) و آسیبهای سر و تنه و گردن (‌76/22 درصد) .

آسیبهای اندام فوقانی بیشترین میزان شیوع را در تحقیق حاضر داشته‌اند زیرا بیشتر معلولان برای جابه‌جایی و حرکت، متکی به اندام فوقانی می‌باشند و اغلب کارهای روزمره و نیز بیشتر فعالیتهای ورزشی را با این اندام انجام می‌دهند ، این مساله از مهمترین دلایل بروز آسیب دیدگی است. همچنین مفاصل و عضلات لیگامانهایی که در این اندام وجود دارند، نسبت به دیگر اندام‌ها ساختار ضعیف‌تری دارند.

در افرادی که معلولیت آنها غیر مادرزادی می‌باشد، بعد از معلولیت به یکباره فشار روی این اندام افزایش می‌یابد. در نتیجه این افراد ، در بدو امر با آسیبهای متعدد مواجه می‌شوند که این روند تقریبا در ادامه زندگی ادامه پیدا می‌کند. برای جلوگیری از این آسیبها می‌توان بعد از بروز معلولیت ابتدا با تمرینات ورزشی مناسب آمادگی لازم را جهت تحمل این افزایش فشار در این اندام به وجود آورد.

آسیبهای اندام تحتانی دومین میزان شیوع را در تحقیق حاضر داشته‌اند که احتمالا به علت ساختار قوی بیشتر این اندام است و اینکه در فعالیتهای روزانه ورزشی معلولان این اندام کمتر از اندام فوقانی استفاده می‌شود. آسیبهای رایج آن بیشتر شامل آسیبهای پوستی و آسیبهای ناشی از برخورد با ویلچر حریف می‌باشد و در معلولان ضایعه نخاعی، به علت عدم وجود حس، زخمها و تاولهای ناشی از معلولیت نیز در این اندام به وجود می‌آیند. برای جلوگیری از این اتفاق باید لباس، بستر و نشیمنگاه معلولین ویلچری از مواد و وسایلی ساخته شوند که از نظر بهداشتی و کارآیی برای جلوگیری از بروز زخمها و تاولها مناسب باشند.

آسیبهای سر ، تنه و گردن سومین میزان شیوع را در تحقیق حاضر داشته‌اند زیرا در بیشتر ورزشهای خاص معلولان، تماس فیزیکی مستقیم با حریف وجود ندارد و نیز این اندام در فعالیتهای روزانه ورزشی معلولین کمترین میزان استفاد را دارد لذا از آسیب دیدگی مصون‌تر است. از نظر ساختاری نیز دارای ساختمانی قوی‌تر و مستحکم‌تر است که این خود از بروز آسیب دیدگی جلوگیری می‌کند.

در بررسی رابطه بین آسیبهای ورزشی و سابقه ورزشی تنها بین آسیبهای مفصلی و سابقه ورزشی رابطه مشاهده شد که به دلیل استفاده فرسایشی از مفصلی خاص است. این مساله خود باعث بروز آسیب در این مفصلها می‌شود و چون آسیبهای مفصلی برای بهبود به زمان استراحت نسبتا زیادی نیاز دارند و ورزشکاران این فرصت را به مفاصل خود نمی‌دهند، آسیب به صورت مزمن باقی می‌ماند در نتیجه هر چه سابقه فرد بیشتر باشد، احتمال آسیب دیدگی او افزایش خواهد یافت.

نتایج تحقیق حاضر که از جمله تحقیقات اندک درباره آسیبهای ورزشی معلولان است، علاوه بر نمایش آماری شیوع نگران کننده آسیبها در ورزشکاران معلول رده ملی، به ارتباط میان سابقه ورزشی، مدت معلولیت، رشته ورزشی، نوع معلولیت و موضع معلولیت آزمودنی‌ها پرداخته و بر کنترل و حذف عوامل بروز آسیبها و تامین سلامتی تاکید کرده است.

                                                                                                                                                               منبع: ایسنا